زمانی برای دوست داشتن

ساعت حدود های 7 شب بود که دیگه کار ها رو تعطیل کردم که برم برای عشقم یه چیزی بگیرم هوای تهران توی این چند روز بد جوری سرد شده خوبی این موقع روز اینه که ترافیک قابل تحمل تر روان تره...
توی پاساژ ها یه چرخی می زنم و آدم هایی رو می بینم که با وجود ممنوعیت فروش بساط ولنتاین دارند از این چیز های تزیینی می خرند ولی ارزش ستاره من چیزی بیشتر از این هاست
یادم اومد از یه دست بند خوشش اومده بود کلی گشتم تا مغازه رو گیر آوردم خوشبختانه هنوز نفروخته بودش, هرچند که با وضع اقتصادی فعلی عموم مردم دیگه کسی دور و ور جواهر نمی گرده
برای نوشتن متن کارت روش یه کمی با خودم کلنجار رفتم, بی رمق دست نوشته هایی که پراکنده نوشته بودم رو گشتم شاید به فارسی , شاید به عربی یا شاید به زبون دیگه ای که بشه "دوست داشتن" رو نوشت...
ولنتاین امسال هم گذشت (هر چند برای ما ایرانی ها با تفاوت بسیار) ولی حس عاشقی آدم نه زمان داره نه مکان
نه ملیت میشناسه نه شهر نه زبان
آدم به دنیا میاد تا عاشق باشه

شکوه شکسته

دیروز یه دوستی لینک یه فیلمی رو برام فرستاد از خام فریماه فرجامی که خیلی ناراحتم کرد بازیگر زیبایی که تو حالت عادی نبود و به غایت شکسته شده بود , من ذاتا آدمی هستم که اهل فیلم و سینما نیست ولی از این که یه فرد قوی رو بعد از مدتی توی بدبختی نشون بدهند حالم بهم می خوره
همه ما توی اطرافیانمون آدم های خوب , قوی و موفقی رو میشناسیم که به دلایلی ممکنه برای یه چند وقتی افت بکنند و گرفتار مشکلاتی بشن اون وقت آدم های پستی که هیچ وقت به هیچ جا نمی رسند و همواره ته دلشون حسرت اون ها رو می خوردند به سخره اشون می گیرند
من یه خانم مهندسی رو می شناختم که 2 سال پیش با نامزدشون تصادف سنگینی کردند که منجر به فوت پسره شد فقط به خاطر این که ایربگ اون خانم عمل کرد و ایربگ سمت راست عمل نکرد
ایشان که در نهایت زیبایی و موفقیت بودند به دلیل این حادثه و احساس گناهی که بهش دست داده بود و یه معلولیت جزیی, آن چنان نابود و شکسته شد که چند وقت پیش توی یه مهمونی دیدمشون اصلا نشناختمش
باور کردنی نبود که اون همه زیبایی و هوش که در ایشان بود به کجا رسیده
توی این جور وقت ها آدم نباید اصلا کاری کنه یعنی حتی نیاز به کمکی هم نیست چون ممکنه ترحم به نظر بیاد
باید به این جور آدم ها وقت داد تا به شکوه سابقشون برگردند